È stata la scelta giusta?

Lieve familie en vrienden,

Hier dan toch nog een weblog. Ik moet eerlijk toegeven dat ik heb overwogen om er helemaal mee te stoppen omdat het toch wel moeilijk blijkt het een beetje bij te houden. Uiteindelijk heb ik besloten er toch mee door te gaan omdat het anders erg moeilijk wordt iedereen op de hoogte te houden nu ik tot Kerst niet thuis ben (vlucht voor 24 december is al geboekt!).

Inmiddels heb ik het grootste deel van jullie een paar weken geleden gezien en zijn jullie dus aardig op de hoogte van wat zich t/m augustus hier in Rome heeft afgespeeld. Voor wie het niet mee heeft gekregen; ik heb me goed vermaakt :-)
Ik ben gestopt met werken, een weekje naar Nederland geweest (wat wel érg kort was na iedereen zo’n tijd niet gezien te hebben), Stella en Merel hebben me een bezoekje gebracht en ook Thijs is met een vriend langsgekomen. Zelfs pap en mam, zij het enigszins gedwongen door slecht weer in het noorden van het land, zijn 2 weken vlakbij Rome geweest. Ik vond het ontzettend leuk dat jullie me allemaal zijn komen opzoeken en ik hoop dat jullie snel weer terugkomen / dat andere mensen volgen!
Ook heb ik nog 2 weken een Italiaans cursus gevolgd aan dezelfde school als waar ik in januari zat, om m’n Italiaans een beetje op te frissen. Weer veel bijgeleerd en ook nog wat mensen teruggezien van januari :-)

Zoals jullie allemaal weten ben ik daarna meer dan 3 weken in Nederland geweest, waar ik het erg naar m’n zin heb gehad! Wel denk ik dat het eigenlijk iets te lang was, want ik was alweer helemaal gewend aan het Nederlandse leven, toen ik hier terugkwam was het toch weer even wennen om er helemaal alleen voor te staan.

En ook al ben ik pas 3 weken terug hier, toch is er alweer een hoop gebeurd.
Laten we met het goede nieuws beginnen: ik heb een nieuw baantje gevonden, ik geef Engels bijles! Een ideaal baantje, makkelijk, flexibel, dichtbij (voor Romeinse begrippen) de universiteit en het verdient niet slecht.
Ook zijn we vanaf begin deze maand met z’n 4en in huis. Het was even wennen na een tijdje maar met z’n tweeën te hebben gewoond. Het zijn allemaal aardige (Italiaanse) meiden.. maarja, meisjes zijn meisjes, en praten toch achter elkaars rug om af en toe, ik probeer me hier maar zoveel mogelijk buiten te houden! In oktober komt er als het goed is nog één meisje bij en dan zit het vol hier.

Het wat slechtere nieuws betreft de universiteit. Tot nu toe lijkt die, naar slecht Italiaans gebruik, niet zo goed georganiseerd als ik had gedacht/gehoopt. Het komt erop neer dat ik overal zelf achteraan moet bellen.. ze sturen je niet eens een brief als bevestiging dat je ingeschreven bent, of wanneer je eerste schooldag is ofzo! Het enige dat ik tot nu toe weet is dat ik 26 september voor het eerst naar school moet.. En waarschijnlijk zal het daar wel bij blijven tot die dag. Ik heb hier best wel zorgen om gemaakt omdat ik heel graag wil dat het deze keer goed gaat (ik ben immers al 2 keer eerder iets begonnen), maar uiteindelijk heb ik besloten m’n verwachtingen maar wat naar beneden bij te stellen en af te wachten.. zoals een Italiaan zou doen.

Deze weken dat ik hier ben heb ik vooral veel gestudeerd (als voorbereiding op de uni… ook al had ik nog geen idee wanneer die zou beginnen) en ben ik naar de sportschool geweest. In ieder geval weet ik wel zeker dat het ónderwerp dat ik heb gekozen om te studeren me goed bevalt, want ik vind steeds leuker om talen te leren en te vergelijken.

Aan de ene kant heb ik het erg naar m’n zin hier. M’n kamer is inmiddels helemaal gezellig ingericht, ik heb een baantje, word niet meer meteen als buitenlander herkend en in de winkels waar ik vaak kom en de sportschool kennen ze me inmiddels. Kortom, wat dat betreft voel ik me echt thuis hier.

Aan de andere kant zijn er ook de mindere dingen zoals de universiteit waar ik zo achteraan moet zitten. Mensen/instellingen/bedrijven zijn hier gewoon veel minder georganiseerd, punctueel en modern (op school kan bijvoorbeeld alleen in contant of met cheque betaald worden) dan in Nederland. En hoe graag ik ook goed wil inburgeren, aan dat deel van de cultuur ben ik niet bereid deel te nemen.
Uiteraard is ook het feit dat ik af en toe familie en vrienden mis wel eens lastig.. Het lijkt alsof familie hier in Italië zo belangrijk is dat mensen geen behoefte aan goede vrienden hebben. Ik ken maar heel weinig mensen die een vriend/vriendin hebben waaraan ze echt alles vertellen.. Toch hoop ik zo iemand nog wel tegen te komen hier!

Of ik er nu, na een half jaar, spijt van heb dat ik hierheen ben verhuisd? Nee absoluut niet, ondanks dat het niet altijd even makkelijk was/is. Het was mijn droom om hier te wonen en als ik niet was gegaan had ik áltijd gedacht ‘hoe zou het zijn geweest als..’. Bovendien heb ik toch alweer een heleboel dingen geleerd in de tijd dat ik hier ben.
Of het de beste keus is geweest? Daar heb ik de afgelopen weken een aantal keer over nagedacht maar ik ben maar tot één conclusie gekomen: De toekomst zal het uitwijzen :-)